Week 3: Na regen komt zonneschijn

Mensen uit het grauwe Nederland,

Ik merk dat ik het steeds moeilijker vind om verhalen te vertellen. Weet niet of dit komt doordat ik minder te vertellen heb, of doordat ik de belangrijkste verhalen verteld heb en nu gewoon van deze periode maximaal wil genieten. Maar ik zal proberen zoveel mogelijk alles te beschrijven, want deze teksten zijn niet alleen voor jullie, maar ook voor mij later ;)

Vorige week donderdag, het moment dat we er precies 1 week zijn, zijn we voor de laatste keer wakker geworden in het Afrika Guest House. Ontbijtje, lunchboxje mee, een beetje fooi geven en op naar ons eigen appartement! Ik was erg benieuwd naar het appartement, eindelijk was het bewoonbaar. Wij zouden een van de eerste studenten in het gloednieuwe appartement zijn. Dus op naar de registratie en kiezen welke verdieping en kamer we willen hebben. Verdieping 3, kamer 3 is het geworden, het aantal keer dat Ajax na dit jaar kampioen is geworden. Daarna hebben we inkopen gedaan, zodat we het konden redden tot maandag. Dit zou de eerste keer worden dat ik voor mezelf ga koken, maar het is nog even uitgesteld met een take-away pizza. S’avonds hebben we kennis gemaakt met onze ganggenoten, waarvan er veel maar tijdelijk zitten. Op het moment dat ik dit verhaal nalees, zijn ze al allemaal verhuisd. Jammer, want er zaten een paar chille gasten tussen.

Nadat ik de eerste keer in mijn appartement heb geslapen, wordt ik s’middags wakker. Tijd om wat WiFi te scoren en rustig de dag door te komen. Eigenlijk wilden we gaan zwemmen, maar aangezien het de hele dag regende, leek ons dat niet zo’n strak plan. S’avonds hebben we eerst ZELF spaghetti gemaakt om daarna een aparte avond tegemoet te gaan. Om 8 uur even een avondwandeling maken, werd een late en goede avond. Het begon allemaal met een kleine wandeling rond de campus, toen 4 gasten ons riepen om samen met hen een biertje te drinken. Na luttele biertjes kregen we de vraag of we mee wouden naar Bedworth (geen idee wat dat was). Ons is verteld dat we niet alles en iedereen konden vertrouwen, maar deze gasten waren wel oké. We zijn in hun dikke auto’s gestapt om vervolgens in Bedworth (blijkbaar een soort gesloten huizencomplex) te stoppen. Geen idee hebbende wat ons daar te wachten stond, lopen wij (met onze slippers nog aan)achter die gasten aan en gaan een huis binnen waar iedereen aan het drinken en dansen is. Goed teken, oftewel mee doen, plezier maken en vooral veel lachen. In Afrika kun je niet voorspellen wat er gaat gebeuren elke dag, of zelfs elk uur. We hadden verwacht na de avondwandeling even een filmpje te gaan kijken en te gaan pitten. Leuk die onvoorspelbaarheid, zeker avonden als deze!

Zaterdagochtend begon voor Milo met een kerkmis. Voor mij begon zaterdagochtend een keer tegen de middag. S’morgens werd ik 2 x wakker gemaakt door de loodgieter: “Elke keer als ik mijn wastafel gebruikte, werd de kamer een verdieping onder de mijne overspoeld met water.” Nadat hij mijn water had afgesloten, ben ik weer gaan slapen. Toch wil ik zeker nog een keer een kerkmis meemaken. De verhalen die ik gehoord heb, en de belevenis met al die religieuze Afrikanen, lijkt me echt mooi om te zien. 3 Uur lang in de kerk zitten, mezelf voorstellen, zingen, dansen en verschillende culturen ontmoeten. Dat zijn de elementen van een kerkmis in Zuid-Afrika. Vervolgens met iedereen, die het 3 uur heeft volgehouden, lunchen en napraten. Zo gaat het er waarschijnlijk uitzien, de verhalen horende.

Toch was zaterdag vooral de dag van de VUT Party, het eerste feestje van dit schooljaar.
VUT Party was het woord op de straten, iedereen was zich s’middags al klaar aan het maken. Alvorens naar binnen te gaan, hebben we wat gedronken net buiten de VUT Party, om vervolgens na een aantal biertjes en goede en slechte, vooral onverstaanbare, acts door de regen te vluchten om nog een paar uurtjes slaap mee te pakken. Alleen jammer dat ik het prins uitkomen heb gemist met deze 3 baasjes die de carnaval moeten gaan leiden.

Zondag begon als een echte zondag chilldag. Zoals Lebu altijd zegt: “No stress!” Tot we rond 4 uur opeens een belletje kregen van Lebu, waar we waren? We moesten ons haasten en nadat we rustig in de auto zaten kregen we te horen dat er een straatrace / straatshow te gebeuren stond in Johannesburg. We moesten zo’n 60 kilometer rijden om daar te komen, maar Lebu wilde deze kans niet laten ontsnappen. Toen we daar aankwamen was de politie en een takelwagen al ter plaatse, maar dit mag normaal geen problemen opleveren aangezien ze hier een corrupt gedoogbeleid voeren. Toch kwam de eerlijke politie met de mededeling dat iedereen 5 minuten had om te vertrekken en anders een wielklem kon verwachten. Helaas, anders had ik weer een vinkje kunnen zetten op de bucketlist.

Maandag, de eerste schooldag. Ik had er eerlijk gezegd best wel zin in. We moesten om half 8 opstaan, zodat we de eerste les meteen present waren. Nou ja, les? 10 Minuten nadat de les zou moeten beginnen kwam de docent binnen met zo’n 8 studenten. De docent keek naar ons alsof hij nog nooit blanke mensen had gezien. Hij wist niet dat wij zijn lessen zouden gaan bijwonen, maar hij was er wel heel enthousiast over. Hij had namelijk vroeger ook in Nederland gestudeerd aan de universiteit van Wageningen en Maastricht. Dus wist van het reilen en zeilen binnen Nederland af. Volgens hem zouden wij nog veel van de Afrikaanse studenten kunnen leren en gaan de Afrikaanse studenten deze periode nog veel van ons leren. Nadat hij over zijn ervaring met Nederland verteld had, mochten wij onszelf voorstellen aan de klas. En toen was de eerste lesdag alweer voorbij.

Het derde jaar is trouwens het laatste jaar voor deze studenten. Dit laatste jaar bestaat uit veel discussies, debatten en presentaties. Veel praktijk dus, want na dit jaar moeten de studenten werk proberen te zoeken in deze periode van hoge werkeloosheid. Zoals onze leraar altijd zegt: “Jullie moeten niet voor een baas gaan werken, maar jullie moeten werk creëren”. Dus we gaan een zware periode tegemoet.

Dinsdag, onze vrije dag, werden we eindelijk weer een keer wakker met de zon door de ramen. Leek mooi, maar ik zit hier nu met de blaren op mijn schouders. Was alweer vergeten dat ik deze temperaturen eigenlijk niet gewend ben. Het was de laatste dagen ook zo’n slecht weer, dat ik elke minuut zon wou meepakken.

Dinsdag heb ik nog inkopen gedaan, mijn kamer opgeruimd, de was gedaan en gekookt. Ik voel me net een huisman, maar ik moet zeggen dat ik me aardig heb weten te redden. Alleen de was hangt er de komende dagen waarschijnlijk nog, doordat de wasmachine het blijkbaar niet deed. Niet onze fout, toch?

Woensdag is onze tweede lesdag begonnen, we kregen meteen een flinke dot huiswerk mee. Even wennen aan al die teksten in het Engels en de zelfdiscipline die nodig is, maar dat gaat wel goed komen. Des te eerder we vakantie hebben, des te langer kunnen we nog rondreizen.

Donderdag hebben we de eerste serieuze les gehad. De lessen vinden plaats in een collegezaal, maar worden gegeven als een gewone les zoals bij SPECO. Veel interactieve discussies tussen studenten en de leraar. Het gaat er af en toe hard tegenaan en het is af en toe lastig te volgen in het Engels, maar het is leuk om een toeschouwer te mogen zijn in dit soort lessen. Genieten.

Vanmorgen, ondertussen dat het hoofd van de school ons als voorbeeld stelde om de eerstejaars te motiveren?!, hadden wij gewoon les. Iedereen was vrij om te komen luisteren naar het schoolhoofd, behalve wij. We deze les te horen dat we in mei een evenement moeten organiseren. Dat wordt dus vlug het werkveld in, sponsors zoeken, benodigdheden kopen en dus hard doorwerken de komende tijd. Het wordt ons in ieder geval niet gemakkelijk gemaakt, maar dat is niet erg. Zolang we maar tijd hebben om veel te doen en zien van Zuid-Afrika.

S’middags zijn we naar het zwembad gegaan, waar Milo is gaan zwemmen en ik ben afgehaakt. Ik heb toen maar even een half uurtje voor gek gelopen door te gaan rennen in een spijkerbroek en vest. Geen zon voor mij de komende dagen helaas. Dus ja, ik kreeg een aantal gekke gezichten naar me toe geworpen.

Een aantal uur geleden zijn we met Sarel (oud ganggenoot) naar het voetbal schoolteam van VUT gaan kijken in het stadion. Met een dode 0-0 als gevolg.

Zo! En nu een druk weekend voor de boeg!

De groeten uit Muzanzi!

Cheers!