Week 4: Time Flies Too Fast

Trouwe bloggers,

Jep, de tijd hier vliegt voorbij. De eerste week was door de vele indrukken nog een slome week, maar des te meer dagen er voorbij gaan, des te sneller lijkt een week te gaan. Dit heeft ook te maken met het feit dat we ons een ritme proberen aan te wennen. Een vaste huismannendag en enkele tijdstippen die we proberen vrij te houden voor huiswerk en onze sportuurtjes.

Onder druk van de school heb ik een zwembril gekocht. Deze zwembril was verplicht voor de vrijdagles van 09:00 tot 11:00. We krijgen les in life-saving zwemmen, wat behoorlijk ironisch is. De meeste Afrikanen kunnen zichzelf nog niet eens redden in het water.

Maandag gingen bijna alle handen omhoog bij het horen van mijn naam. Er werden een aantal namen voorgelezen en iedereen kon stemmen. B ij het horen van “Kevin” zeiden er een aantal who is Kevin? Toen duidelijk werd dat 1 van de 2 Nederlandse jongens Kevin was, gingen alle handen omhoog. Ik was de nieuwe klassenvertegenwoordiger.

Onder de les werd ik nog gevraagd of ik mee wilde spelen met het klassenteam. Zo goed als mogelijk een balletje trappen in de hete zon en op velden die gemiddeld nog slechter zijn dan het trainingsveld in de Meterik. Daarom maandag ook maar blitse voetbalschoenen gehaald, zodat ik in ieder geval één voordeel had op de snelle technische Afrikanen; lekker die weerkaatsing van mijn glimmende schoenen.

Zaterdag(ochtend) moet ik misschien ook vrijhouden. Zaterdag komt alle gelovige jeugd bijeen om de hele dag over God & Jesus te zingen en te vertellen. De dag begint met verschillende verhalen door verschillende personen, om vervolgens een verhaal van 2,5 uur aan te horen van een persoon die zich deze dag heeft opgeofferd om een gelovige groep 2,5 uur te vermaken. Uit verveling ben ik na 3 uur maar de Nederlandstalige Bijbel gaan lezen. Kun je na gaan hoe verveeld je kan raken in 4 uur mis. Niet dat de mis zo saai was, maar 4 uur intensief luisteren naar Engelse / Afrikaanse verhalen over God & Jesus en hoe je te gedragen in dit leven… Ik weet het niet.

Maar die 4 uur is nog niet alles, nee, deze hele dag kan de jeugd zich vermaken. Ik vraag me af hoe ze week in week uit aan al die verhalen komen. Na de ochtendmis gaan ze met z’n allen eten om vervolgens aan de volgende mis te beginnen. Geen idee hoe de rest van de dag eruit ziet, want na de ochtend mis en het eten ben ik hem afgetaaid om vervolgens tot s’nachts 1 uur FIFA te spelen bij een andere student op zijn kamer.

Van 1 tot half 3 ben ik nog met een Afrikaanse student naar een feestje op de campus gegaan. Het was onverwacht super druk, dus lekker rustig een of twee biertjes drinken zat er niet in. Toch heb ik me na een tijdje door de rij weten te drukken om 2 biertjes te bestellen. Het waren bijna heel dure biertjes geweest, want zo’n gast probeerde op een slimme manier mijn mobiel te jatten. Gelukkig was ik nog nuchter en had ik het op tijd in de gaten. Zo zie je maar weer, niet iedereen is te vertrouwen. Alhoewel dat mijn eerste kleine incident was.

Ik zal jullie nu wat gaan vertellen over de Afrikaanse cultuur: Zoals jullie weten zijn Afrikanen heel open, vriendelijk en altijd vrolijk. Een Afrikaan in Nederland had nooit zo’n vriendelijke ontvangst in Nederland gehad als wij deze de eerste 3 weken hebben gekregen. Iedereen spreekt ons aan, wil ons helpen en vindt het super gaaf dat wij hier zijn.

Een paar keer op een dag worden we aangesproken door personen die ons kennen en dus blijkbaar met ons gepraat hebben, maar waarbij Milo en ik ons kapot lachen, omdat wij soms geen idee hebben wie dat ook al weer was.

Daarnaast zit het in hun cultuur om alles op zijn dooie gemak te doen. Ons appartement, ghamzha genaamd (wat staat voor Zuma’s huis, de president van Zuid-Afrika), is het duurste en meest luxe appartement op de campus. Toch moeten we ons elke dag koud douchen, doet mijn wastafel het nog niet en hebben we nog geen Wifi en tv-zenders. Iedereen doet alles lekker rustig aan hier.
Leraren te laat in de les, leerlingen te laat in de les en 5 minuten die soms zelfs meer dan 1 uur worden zijn geen uitzonderingen.

Daar tegenover staat dan weer dat wanneer Afrikanen iets nodig hebben, (zelfs iets simpels als schoenpoets of gewoonweg een simpele vraag) ze meteen bij je aankloppen. Al meerdere keren ben ik ‘s ochtends vroeg uit bed geklopt met de vraag wat ik van Afrika vond.

Dit zijn zo’n beetje de meeste opvallende cultuurverschillen tussen Zuid-Afrika en Nederland.
+ Natuurlijk de skhambani’s & PaaP.

Maar ik ben hier natuurlijk gekomen voor de schoolperiode?! Niet voor de cultuur, het weer en alle andere dingen die God verboden heeft, toch? Oftewel we moeten aan de bak! Onze schoolperiode gaat bestaan uit veel presentaties, debatten, discussies, life-saving lessen en daarnaast mag ik weer een ondernemingsplan schrijven en mogen we een evenement organiseren.

Ik ken de regels niet, ik heb er de ballen verstand van, maar we gaan met onze groep een rugby-clinic geven aan 80 kinderen van een township school. Deze kinderen hebben nooit de kans gehad om in aanraking te komen met rugby. Rugby is in Zuid-Afrika voornamelijk een sport voor de blank-mannen en aangezien ze in de townships ook nog geen geld hebben, mogen ze al blij zijn met alle sporten die ze wel kunnen spelen.

Ik kan nog wel wat dingen vertellen en we gaan de komende maanden, weken, dagen nog veel dingen doen en zien. Maar bijzijn is meemaken!

Tabé!